Мақолаҳо

Аз ҷумлаи самараи дигари имони ба қазо ва қадар ин оромдили, хотирҷамъи ва осудаҳолист дар ин дунё, ба хоса чун инсон бо мушкилоти зиндаги дучор мешавад. Зеро банда медонад, ки ҳар чи бар сараш меояд, имкон надошт, ки онро набинад ва ончи аз сараш дур шавад, имкон надошт, ки бар сараш биёяд. Бо ҳамин беташвиш умр ба сар мебарад. Аммо он кас, ки ба ин имон надошта бошад, вақто бар сараш мусибат меояд ва ё маҳбуберо аз даст медиҳад, ғам мехўрад, ноором мегардад, фарёдҳо мекунад, зиндагияшро сиёҳ карда, ҳатто ба худкуши даст мезанад.

Бигӯ! Ба парвардигори субҳгоҳ паноҳ мебарам\” тафсири мухтасари сураи Фалақ аз тасири \” Тайсирул карими-р-раҳмон\”.

Ҳар касе ки дар ҳолатҳои ороми ва фаровони Худоро фаромўш кунад ва барои мулоқоти Ў омодаги набинад, Худованд ҳам ўро дар ҳолатҳои сахти фаромўш мекунад, яъне аз ў рўй гардонида, кўмакаш намекунад.

Ин бодҳои нозук, ки Худованд мефиристад, абрҳои гарони пур аз обҳои зиёд, ки дар замин ҷорист ва дар баҳрҳо паҳн, онҳоро бардоштаю бо ҳам як намуда, чун кўҳ пайвасташон менамояд, ки аз ғафси нури офтобро ҳам мепўшонад ва аз сиёҳияш замин тира мегардад. Онро мебини, ки бо дастури илоҳи ба зуди бо ҳамҷамъ мегардад.

Имон овардан ба рӯзи қиёмат рукне аз аркони имон ба шумор меояд. Имон ба рӯзи охират ва ончӣ ки дар он рӯз ба вуқуъ мепайвандад ва ҳамчунин нишонаҳои он аз умури ғайб маҳсуб мешавад.

Мувофиқи оятҳои қуръони ва аҳодиси саҳеҳи набави аслҳои имон шашто ҳастанд. 1-Имони ба Худо. 2- Имон ба ҳамаи Малоикаҳо. 3- Имон ба тамоми китобҳои осмони. 4- Имон ба ҳама паёмбарони илоҳи. 5- Имон ба рӯзи қиёмат. 6- Имон ба қазову қадари илоҳи, чи хайр бошад чи шарр.

Поёни тафсири сураи Нос аз тафсири \”Тайсирул каримирраҳмон фи тафсири каломи маннон\”

Имони ба Худованд шомили имон ба он умуре аст, ки худованд ба василаи он дар китобаш аз забони паёмбараш(с) бидуни таҳриф ва таътил худро васф намудааст.

Аз ҷумлаи ин мавзуоти баҳсбарангез, қазияи Ошуро мебошад, ки хелеҳо дар ин маврид дӯчори иштибоҳоте шуда ва аз ҳақиқати Ошуро дур рафтаанд.

Эъломул муваққиъин 4/454 - 456 Расули Худо (с) дар ҳоле дунёро видоъ гуфт, ки парандае дар осмон пар намезад магар ин ки аз он барои уматаш донишеро баён менамуд, ва ҳама чизро ба онон омузиш дода буд, ҳато одоби қазои ҳоҷат, ва одоби ҳамбистари, ва одоби хоб кардан, одоби нишастану бархостан, одоби хурдану нушидан, одоби савор шудану пиёда шудан, одоби сафару иқомат, одоби сукуту сухан гуфтан, одоби фақру дорои, одоби саломати ва бемори, ва тамоми аҳкоми маргу зиндагиро ба онон омухт.

Ҳангоме ки худованд инсону ҷинро халқ кард, онҳоро амр кард, ки танҳо Ӯро ибодат намоянд ва аз воқеъ шудан дар ширки ба худованд худдори намоянд.

Он Парвардигоре, ки заминро бистар (ва густараи муносибе) барои шумо ва осмонро бино (и муҳкаме) гардонидааст ва аз осмон оберо фуруд оварда, бо он барои рӯзии шумо меваҳоеро берун намудааст.

Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки табассум дар рӯи бародарам садақа аст. Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки роҳи зудтар шифо ёфтан садақа аст.

Як маҷмуъа аз суолҳои муҳим бо ҷавобҳои мухтасар ки дар ҳаёти инсон зарур мебошад, дар баён намудани маротиби гуноҳҳо.

Бисёре аз мардум сураи фотиҳаро дар намоз бо шитоб мехонанд гуё касе ё даррандае онҳоро таъқиб дорад.

Гуноҳони бузург зиёданд вале аз ҳама бузургтараш чи аст? Кадом гуноҳ аст? Оё гуноҳон ҳам дар бади ва қабоҳат мартабаи бузургу хурд доранд? Бузургтарин гуноҳ ширк аст.

Ин мақола дар мавриди шаҳодат ва бовари доштан ба калимаи тавҳид, ва шурути қабули он баён мекунад.

Ин мақола дар мавриди паӣрави аз Паӣғамбари Худо ва чинуга ба даст овардани муҳаббати у мебошад.

Муаллиф дар мавзуи фазлу бузургии яктопарасти навишта ва оят ва аҳодисе ки ба ин мавзуъ алоқаманд аст зикр кардааст.

Муаллифи ин мақола маҷмуае аз оятҳо ва ҳадисҳое ки далолат бар адолат ва фазлу бузургии саҳобагони Расули Худо мекунад, ҷамъовари намуда, бар онҳо шарҳ ва баёни мухтасаре илова намудааст.