Солиҳ ибни Муҳаммад ол Толиб - Мақолаҳо

Аз ҷумлаи самараи дигари имони ба қазо ва қадар ин оромдили, хотирҷамъи ва осудаҳолист дар ин дунё, ба хоса чун инсон бо мушкилоти зиндаги дучор мешавад. Зеро банда медонад, ки ҳар чи бар сараш меояд, имкон надошт, ки онро набинад ва ончи аз сараш дур шавад, имкон надошт, ки бар сараш биёяд. Бо ҳамин беташвиш умр ба сар мебарад. Аммо он кас, ки ба ин имон надошта бошад, вақто бар сараш мусибат меояд ва ё маҳбуберо аз даст медиҳад, ғам мехўрад, ноором мегардад, фарёдҳо мекунад, зиндагияшро сиёҳ карда, ҳатто ба худкуши даст мезанад.

Паёмбар (с) мефармояд: \”Ҳар ки ба қавме тақлид намояд, ў аз ҳамон қавм ба шумор меравад\” Ин мақол баёнкунандаи як маҷмуъа масоиле аст, ки бояд муъмин дар он масоил пайрави кофирон набошад, зеро қадри муъмин аз кофир боло аст, ва ӯ бо мусулмон буданаш аз кофир афзал ва беҳтар аст.

Эй бандагони Худованд! бидонед ки бандаи мусулмон дар назди Худованд дорои ҳурмату эҳтироми бузургест, чуноне ки Паёмбар (с) мефармояд: (Нобуд гаштани дунё дар назди Худованд аз рехта шудани хуни як бандаи мусулмон осонтар аст) ҳадиси саҳеҳ ривояти Тирмизи