Good Manners

Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки табассум дар рӯи бародарам садақа аст. Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки роҳи зудтар шифо ёфтан садақа аст.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи авфу бахшиши дини Ислом суҳбат карда, баён мекунад, ки дини Ислом ҳамавақт тарафдори бахшиши ҳамдигар аст ва ба ин ташвиқ мекунад ва ҳеҷгоҳ тарафдори интиқом ва бадбини нест.

Дини ислом дар воқеъ сарчашмаи рухсат ва осонгири аст, Ва осонгири яке аз ҳадафҳои он ба шумор меравад, инчунин осони ва тасомуҳ дар ҳама аҳкоми дини Ислом, дар усулу фуруъ ва ақидаву ахлоқ ва ғайра, дида мешавад.

Даъват ба хушгуфтори сухани нек ва рафтори нек бо мардум, ва оятҳое аз Қурони карим ки дар ин мавзуъ ворид шудааст.

Нависандаи ин мақола дар бораи ахлоқи ҳамида дар дини мубини ислом суҳбат мекунад, ва чанде аз оятҳо ва ҳадисҳоеро зикр мекунад ки мусалмонҳоро амр ба ахлоқи ҳамида мекунанд.

Мақола дар бораи Бинои ахлоқии кӯдак, хулқу хӯи садоқат ва ростӣ, мебошад, гирифташуда аз китоби "Тарбияи фарзандон"

Худованд мефармояд: “Эй касоне, ки имон овардаед аз Худо битарсед ва ҳамроҳи ростгуён бошед”.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи амонат ва чигуна бояд мусалмонон амонатро ҳифз кунад, суҳбат карда қиссаеро дар бораи амонатдори байни мусулмонон зикр мекунад.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи табассум суҳбат карда, баён мекунад, ки табассум кардан аз ҷумлаи садақот аст ва соҳибаш дорои аҷру савоб мегардад.

Суханрони дар баёни баъзе аз ахлоқҳои исломӣ мисли адлу инсоф ва баргардонидани ҳақҳои дигарон бар соҳибонаш.

Мақолаи мухтасар дар бораи шарму ҳаё дар Ислом

Дини ислом динест, ки ҳамеша мардумро ба эҳтиром ва кумак байни ҳамсоягон даъват мекунад.

Агар шарму ҳаё надошта боши ки туро аз муҳаррамот манъ намояд, ҳарчи мехоҳи анҷом бидеҳ.

Мусалмони бо имон дар гуфтору рафтораш ҳамеша бо бандагони Аллоҳ таъоло ростгӯ ва амин мебошад.

Навор дар бораи арзиши бахшиш ва исор дар ислом бо зикри маҷмуъае аз намунаҳои бахшиш ва исор аз ҳаёти Паёмбар (с) ва асҳоби гиромияш.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин суханронии худ ҳадисеро аз Паёбари ислом ривоят мекунад, ки мадҳу сано барои ду бародарест, ки барои Худованд бародар ва дӯст шудаанд.

Дини ислом охирин пайғоми исломи аст ки Худованд онро барои ҳама мардум фуру фиристода аст чи дар машриқ ва чи дар мағриб, барои зан ва мард, қудратманд ва нотавон, сарватманд ва нодор, доно ва нодон, солим ва бемор, ба ҳамин хотир Худованд бо лутфу карами хеш пайғоми худро ба гунае нозил кард ки фаҳми он барои ҳама муяссар мебошад, ва дини ислом дар пайи он аст ки машаққат ва ҳараҷро аз мардум бардорад.

Дили софу солим, суханҳо ва амалҳо бо оёт ва аҳодиси воридшуда дар ин мавзуъ, ва сабабҳои воқеъ шудан дар бадбини ва ҳиқду ҳасад, ва чигуна аз ин сифатҳои бад эмин мондан.

Дини Ислом ба унвони бузургтарин дини ахлоқ аст, ки тамоми ҳолоти мусулмононро аз бузургу кӯчак дар назар мегирад ва ба тамоми ҷанбаҳои фардӣ ва иҷтимоӣ эҳтимом меварзад. Расули Акрам (саллоҳу алайҳи ва саллам) мефармоянд: "Ҳамоно ман мабъус шудам, то тамомкунандаи беҳтарин ахлоқро бошам". (Имом Аҳмад).