Islamic Jurisprudence

Ҷавобҳои саволҳо дар боби намоз.

Хулосаи китоб Воситаҳои муфид барои ҳаёти хушбахтона

Сомонаи даъватӣ, илмӣ-тарбиявӣ аст, ки ҳадаф аз он тақдими фатвоҳо ва ҷавобҳои илмии асоснок, ба шакли кофӣ ва осон ба ҳадди имкон, ба саволҳои марбут ба Исломмебошад.

Мақолаи мухтасар дар бораи Ҳаҷ ва маънои эҳром, тавоф, саъй ва вуқуфи дар арафот, гирифташуда аз китоби «Рӯҳи ислом»

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи иттифоқ ва иттиҳод будани мусалмонон суҳбат карда баён мекунад, ки мусалмонон бояд ба ресмони Худованд бо ҷамоат ва иттиҳод даст бизананд ва Худованд ҳама вақт нусратро насиби ҷамоат мегардонад. Ва даъват мекунад, ки ҳеҷ гоҳ аз ҷамоат дур набошед ва дар муҷтамаъ ҷудоги наандозед.

Шайх Муҳаммад Солеҳ Зиёиӣ дар ин навор дар мавзуъи намозхондан ва он ки намоз бандаи мусалмонро аз анҷомдодани корҳои бад ва зишт ва фаҳшо онро нигоҳ медорад.

Мақола дар бораи яке аз рукнҳои дини Ислом, ки он Ҳаҷ аст, бо зикри ҳадисҳои воридшуда дар бораи ҳаҷ ва фазоили он.

Муаллифи ин мақола мавзуъҳо хело муҳимро дар масалаи ғусл зикр мекунад аз ҷумла: • Тариқаи ғусл кардан. • Мўҷиботи ғусл. • Истифода аз ғилофак. • Фарзҳои ғусл. • Суннатҳои ғусл. • Аҳкоми ғусл. • Баъзе масоили ин боб. Ва дигар масалаҳое, ки барои ҳар як мард ва зани мусалмон зарур аст дар ин боб бо як шарҳи муфассал баён карда шудааст.

Аҳамияти намоз дар дини Ислом, кай фарз шуд ва соҳиби кадом фазоил аст, ҳукми касе ки намоз намехонад ё дар намоз хондан кутоҳи мекунад, ва дигар мавзӯъҳои муҳимме, ки ин китобча дар бар гирифта аст.

Шайх Муҳаммад Солеҳи Пурдил дар ин навор дар бораи имтиҳони Худованд намозхононеро, ки холисона барои Худо намоз мехонданду риё намекарданд, ва он намозхононе, ки барои мардум ва ё шуҳрату риё мехонданд, баён мекунад.

Китобчаи хурд ва мухтасар дар мавзӯъи намоз, баёнкунандаи ракаъатҳои намозҳои панҷгона, вақтҳои намоз, ва воҷиботу суннатҳои он ва чигунагии баҷой овардани намозро ба таври осону возеҳ шарҳ медиҳад.

Дуъохони мувофиқи шариъат, чигуна инсон худро аз чашму ҳасад ва ҷинну шайтон нигоҳ медорад, ва дигар мавзуҳои алоқаманд бар дуъохони.

Фатвои гуруҳе аз олимон дар бораи ҳаром будани пешвозгирии иди муҳаббат ва дӯстдори ё иди ошиқон ё иди қиддиса Валентин.

Хонандагони гиромиро ва махсусан бонувони азизро ба қироати ин ганҷинаи пурмўҳтаво, ки ҳамаи матнҳои он бо истидлоли оёт ва аҳодиси набавӣ музайян гардидааст, даъват менамоем ва хоҳиши онро дорем, ки дар хондани он бо диққат бошанд, то ба каҷфаҳмӣ роҳ надиҳанд ва худро аз ин гуноҳҳо боз доранд, то бонуи бошараф ва афифаӣ хонадони худ ва кишвари азизамон гарданд. Зеро ҳар марди мусалмони ҷомеъаи кунунии мо ниёзи шадид ба чунин бонуи афифа дорад.

Закот дар миёни панҷ рукни бинои Ислом яке аз се рукни муҳимтарини он ба шумор меравад, ки мавҷудият ва бақои имон ва исломи банда ба онҳо вобастагӣ дорад. Агар яке аз ин се рукн халалдор гардад ва ё аз байн биравад, имон ва исломи банда низ ба ҳамон андоза осеб мебинад ва ё комилан аз байн меравад. Калимаи шаҳодат ба манзалаи дарвозаест, ки инсон бо гуфтани он вориди бинои Ислом мегардад. Табиъист, ки бе таҳаққуқ ва мавҷудияти он, яъне бе шаҳодат додан ба ягонагии Парвардигор ва ба паёмбарии ҳазрати Муҳаммад (с) ҳеҷ гуна имоне барои банда ҳосил намешавад.

Нависандаи ин мақола дар бораи фазлу бартарии зан дар ислом, ва баъзе аз аҳкомҳое ки зарур аст барои ҳар зан дастраси мо мекунад.

Эшони Нуриддин дар ин навор дар боби закот ва ҳукми он дар ислом суҳбат мекунад, инчунин ҳукми мункири закот ва касеро ки молаш ба нисоб расидааст ва закоти онро намебарорад баён мекунад.

Ҳоҷи Мирзо дар ин навор ҳукми арақ ва зарарҳои онро баён мекунад, «Даҳнафарро Пайғамбари Худо ба сабаби арақ лаънат гуфтанд: 1- Тайёркунандаи арақ, соҳиби заводи арақ барорӣ. 2- Шахсе, ки барои истифодаи худаш тайёр мекунад. 3- Арақ рез, тақсим кунандаи арақ дар маъракаҳо. 4- Нушандаи Арақ. 5- Фурушандаи арақ. 6- Харидори арақ 7- Арақ бардор, монанде, ки дар хонаи ақди никоҳ ҳамчун одат бардошта орзу мекунанд. 8- Арақбар, монанди мошинҳои борбар ё таксиҳое, ки арақ фурушро бо арақҳояш савор карда ба бозор мебаранд. 9- Туҳфа кунандаи арақ; арақро ба ягон каси дигар туҳфа мекунад. 10- Шахсе ки пули арақро мехурад, аз ҳисоби арақфуруши зиндагони мекунад. Паёмбари Худованд ба ҳамаи инҳо лаънат гуфтанд. Барои истифодаи бештар ин наворро бишнавед.

Бе шубҳа, намоз як ибодати решадор ва амиқе мебошад, ки дар ҳамаи адён буда ва шояд кам дине вуҷуд дошта бошад, ки намоз дар он ба гунае набошад. Худованд дар Қуръони карим ва паёмбараш Муҳаммад (с) дар аҳодиси худ ба намоз, ки як асли бо арзиш ва ибодати муҳим мебошад, таъкиди фаровон намуда, аз тарки он мусулмононро бисёр сахт барҳазар доштаанд. Намоз сутун ва пояи дини муқаддаси Ислом буда, калиди биҳишти ҷовидонӣ ба ҳисоб меравад ва аз ҷумлаи шоистатарин амалҳо дар даргоҳи илоҳӣ мебошад. Дар рӯзи ҷазо аввалин пурсиш аз намоз шурӯъ мешавад. Ислом вазифаи ҳар мусулмонро танҳо дар ин хулоса накардааст, ки дур аз ҷамоат ва муҳите, ки дар он зиндагӣ мекунад, ба танҳоӣ ба анҷоми намоз пардозад, балки ба таври ҷиддӣ ба гузоридани намози ҷамоат, ба вижа дар масҷидҳо фаро хондааст. Абдуллоҳ ибни Умар (р) ривоят мекунад, ки Паёмбари акрам (с) фармуданд: "савоби намозе, ки бо ҷамоат хонда мешавад, аз савоби намози танҳогузор бисту ҳафт маротиба зиёдтар мебошад".

Ин мақола дар бораи ҳаҷ ва умра, фарзҳои он, суннатҳои он, мустаҳабот ва дар бораи чигуна бояд ҳаҷ ва умра кардро баён мекунад.