Ҳамаи матолиб

Мувофиқи оятҳои қуръони ва аҳодиси саҳеҳи набави аслҳои имон шашто ҳастанд. 1-Имони ба Худо. 2- Имон ба ҳамаи Малоикаҳо. 3- Имон ба тамоми китобҳои осмони. 4- Имон ба ҳама паёмбарони илоҳи. 5- Имон ба рӯзи қиёмат. 6- Имон ба қазову қадари илоҳи, чи хайр бошад чи шарр.

Поёни тафсири сураи Нос аз тафсири \”Тайсирул каримирраҳмон фи тафсири каломи маннон\”

Имони ба Худованд шомили имон ба он умуре аст, ки худованд ба василаи он дар китобаш аз забони паёмбараш(с) бидуни таҳриф ва таътил худро васф намудааст.

Ин навор дар мавзӯъи хатари ширк овардан ба Худои якто ва ин ки шарик овардан ба Худо мухолифи маънои калимаи тайиба ЛО ИЛОҲА ИЛЛАЛЛОҲ мебошад.

Дар ин навор дар мавзӯъи чигуна зиёрати қабристон рафтан ва дар кадом ҳолат мамнуъ аст, ва аҳкоми тавассулро бо анвоъаш хоҳед шунид.

Тавҳид чист ва бо калимаи тайиба чӣ алоқа дорад? Маънои калимаи шаҳодат ЛО ИЛОҲА ИЛЛАЛОҲ чист?.Мавзӯъҳое ҳастанд ки ин суханрони дар бар гирифтааст.

Аз ҷумлаи ин мавзуоти баҳсбарангез, қазияи Ошуро мебошад, ки хелеҳо дар ин маврид дӯчори иштибоҳоте шуда ва аз ҳақиқати Ошуро дур рафтаанд.

Суханрони дар мазӯъи хатоҳое, ки бисёре аз мардум дар он воқеъ мешаванд, ва чигуна инсон кушиш кунад, ки аз ингуна хатоҳо дур бошад, ё агар аз ӯ воқеъ шуда бошад чигуна бояд тавба кунад.

Эъломул муваққиъин 4/454 - 456 Расули Худо (с) дар ҳоле дунёро видоъ гуфт, ки парандае дар осмон пар намезад магар ин ки аз он барои уматаш донишеро баён менамуд, ва ҳама чизро ба онон омузиш дода буд, ҳато одоби қазои ҳоҷат, ва одоби ҳамбистари, ва одоби хоб кардан, одоби нишастану бархостан, одоби хурдану нушидан, одоби савор шудану пиёда шудан, одоби сафару иқомат, одоби сукуту сухан гуфтан, одоби фақру дорои, одоби саломати ва бемори, ва тамоми аҳкоми маргу зиндагиро ба онон омухт.

Ҳангоме ки худованд инсону ҷинро халқ кард, онҳоро амр кард, ки танҳо Ӯро ибодат намоянд ва аз воқеъ шудан дар ширки ба худованд худдори намоянд.

Яктопарасти воқеъи ва ҳақиқи касе аст ки дар ҳама ҳолат таваккал ба худо карда ҳеҷгоҳ ба худованд ширк намеварзад.

Суханроние дар мавзӯъи Худошиноси ва дигар аҳкоми зарурие, ки барои ҳар як мусулмон донистанаш зарур аст.

Намоз рукни дувуми аз аркони Ислом аст ва он дар дин мартабаи бузург дорад. Худованд барои намозгузорон подоши бузург ва барои тарккунандагони намоз азоби сахт ва дарднок ваъда кардааст.

Суол: Барои чи инсон Худовандро дуо мекунад ва дуояш қабул намегардад? дар ҳоле ки Худованд мефармояд: «Манро дуо кунед, дуоятонро иҷобат менамоям» Ҷавоб: Худованд мефармояд: {ادعوني أستجِبْ لكم} [غافر: 60].

Аз баландтарин қуллаҳои имон ин аст ки инсон ҳар чизеро ё касеро дӯст дорад ё бад бинад, дӯстдорияш ва бадбинияш барои Худо бошад, ва ҳарчи бидиҳад ё манъ кунад барои Худо бошад. Пас ҳар касе ин корро анҷом диҳад ӯ имонашро комил намудааст, ва инро дар Ислом "Вало ва Баро" мегуянд, яъне: дӯсти барои Худо ва душмани барои Худо.

Ин сурат баёнгари насаби Имом Муҳаммад Боқир –Муҳаммад ибни Алӣ ибни Ҳусайн ибни Алӣ ибни Абитолиб- разияллоҳу анҳум аст, ва инчунин устодонаш ва баъзе аз суханҳояш ва суханҳое ки дар бораи он гуфта шуд.

Он Парвардигоре, ки заминро бистар (ва густараи муносибе) барои шумо ва осмонро бино (и муҳкаме) гардонидааст ва аз осмон оберо фуруд оварда, бо он барои рӯзии шумо меваҳоеро берун намудааст.

Дар ин навор Шайх Муҳаммад Солеҳ Пурдил ҳукми қатл дар исломро баён мекунад, ва зикр мекунад, ки баъзе ҳолатҳо қатл дар ислом ҷоиз аст, балки баъзе ҳолатҳо воҷиб мегардад монанди қатли қасос.

Дар ин навор Шайх Муҳаммад Солеҳ Пурдил дар бораи чигуна Паёмбари Худо даъват мекард, ва даъватҳо ва муомилоти он бузургвор бар мардум чи таъсире дошт.

Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки табассум дар рӯи бародарам садақа аст. Аз Паёмбари Худо (с) омӯхтам, ки роҳи зудтар шифо ёфтан садақа аст.