Kalbî İbâdetler

Sevgili hocam! Benim herhangi bir sorum yoktur. Fakat ben, size şunu söylemek istiyorum: Sizi Allah için seviyorum. Allah Teâlâ’dan, sizi dünya ve âhirette muvaffak kılmasını dilerim.

Niyet, her amelin temelidir. Bu sebeple insanın amelinin kabul veya red edilmesi, ancak onu işleyenin niyetine göredir.Dolayısıyla her kim, bir ameli ihlaslı olarak Allah Teâlâ için işler ve onunla âhiret yurdunu elde etmek isterse, ameli de Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-’in sünnetine uygun olursa, ameli ondan kabul olunur.Her kim de Allah Teâlâ’dan başkası adına o ameli işlemeye niyet eder veya amelini ihlaslı olarak yapmayıp o ameline, Allah Teâlâ ile birlikte bir başkasını ortak koşarsa, ameli red olunur ve o amel (kıyâmet günü) sahibinin başına belâ olur.

Niyet, her amelin temelidir. Bu sebeple insanın amelinin kabul veya red edilmesi, ancak onu işleyenin niyetine göredir.Dolayısıyla her kim, bir ameli ihlaslı olarak Allah Teâlâ için işler ve onunla âhiret yurdunu elde etmek isterse, ameli de Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-’in sünnetine uygun olursa, ameli ondan kabul olunur.Her kim de Allah Teâlâ’dan başkası adına o ameli işlemeye niyet eder veya amelini ihlaslı olarak yapmayıp o ameline, Allah Teâlâ ile birlikte bir başkasını ortak koşarsa, ameli red olunur ve o amel (kıyâmet günü) sahibinin başına belâ olur.

Niyet, amelin esasıdır.Bunun içindir ki insanın amelinin kabul veya red edilmesi, onu işleyenin niyetine göre değer kazanır. Bu sebeple her kim, bir ameli ihlaslı olarak Allah için işler, onunla âhiret yurdunu elde etmek isterse ve bu ameli Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-’in sünnetine uygun olursa, ameli ondan kabul olunur.Her kim de Allah’tan başkası adına o ameli işlemeye niyet eder veya amelini ihlaslı olarak yapmayıp o ameline, Allah ile birlikte başkasını ortak koşarsa, ameli red olunur ve o amel (kıyâmet günü) sahibinin başına belâ olur.

İbadetlerde İhlaslı Olmanın Önemi : Allah’ın kulları! Biliniz ki Allah, alemlere muhtaç değildir. İbadet edenlerin ibadeti O’na fayda vermez. Günahkarların masiyeti de O’na zarar vermez. İbadetin faydası da, masiyetin zararı da sahibinedir. Allah Teâlâ şöyle buyurur: (Kim salih bir amel işlerse faydası kendinedir. Kim de kötülük yaparsa zararı kendinedir. Sonra Rabbinize döndürüleceksiniz.) Kul, Allah Teâlâ’ya ibadet etmek için yaratıldığından; bu kulluğu/ibadeti gerçekleştirmeden başka dünyada ve ahirette onun için kurtuluş yoktur. Müslümanın; her emri yerine getirmek ve her yasaktan sakınmak suretiyle Rabbine yaklaşması için Allah, ibadet çeşitlerini bildirmiş, Kur’an ve Sünnet ile onları insanlara açıklamıştır. Bu kulluğa aykırı düşen durumları da bildirmiştir. Allah Teâlâ şöyle buyurur: (Ey iman edenler! Rüku edin, secde edin, Rabbinize ibadet edin; hayır işleyin ki kurtuluşa eresiniz.) Ve şöyle buyurur: (Rasul size ne verirse onu alın ve neyı yasaklarsa ondan da kaçının.) Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem de şöyle buyurur: "Size yasakladığım şeyden kaçının ve size emrettiğimi gücünüz yettiğince yapın. Sizden öncekileri ancak çok soru sormaları ve peygamberlerine karşı gelmeleri helak etti." Bu hadisi, Buhari ve Müslim, Ebu Hureyre radıyallahu anh kanalıyla rivayet eder. İbadet; severek ve boyun eğerek, koyduğu hükümler ile Allah azze ve celle’ye yaklaşmaktır. Alemlerin Rabbi’ne bütünüyle teslim olmaktır. Allah Teâlâ şöyle buyurur: (Size azap gelip çatmadan önce Rabbinize dönün, O’na teslim olun; sonra size yardım olunmaz.) Ve şöyle buyurur: (De ki: Eğer Allah’ı seviyorsanız bana tâbi olun ki Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Allah, çok bağışlayıcı ve merhamet sahibidir.) Kişi ancak Allah’tan bir nur ile O’na ibadet ederek ve Allah’tan bir nur ile masiyeti terkederek, bid’at işlemeyerek ve Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in şeriatından sapmayarak Allah Teâlâ’ya yaklaşabilir ve O’nun rızasını kazanır. Aişe radıyallahu anha’nın şöyle dediği rivayet edilir: "Bizim emrimiz olmayan bir ameli işleyenin ameli reddolunmuştur." Bunu, İmam Müslim rivayet eder. "Kim, bizim dinimizde olmayan bir şeyi sonradan ona sokarsa o, reddedilmiştir." Bu hadisi de Buhari ve Müslim rivayet eder.

Bizler, Müslümanlardan oluşan bir gurubuz. Kendi aramızda bir konuşma geçti. Biz bu konuşmamızda İslam’da muhabbetin tanımını bulmaya çalıştık. Bizler, hepimiz, Allah Subhânehû ve Teâlâ’yı sevmemizin ve O’na bağlanmamızın zorunlu olduğuna, O’nu ve peygamberlerini sevmemizin zorunlu olduğunun zorunlu olduğunun idraki içerinde olan kimseleriz. Bizler, birbirimize, tıpkı Mesihlikteki “kardeşlik sevgisi” gibi insanlar arasındaki çok açık olan sevginin aşırılık olup olmadığını sorduk. Bazıları şöyle dediler: Sevgi, sadece aile bireyleri arasında olur. Bunun dışındakiler ise, ihtiram, sadakat ve diğerleridir. Bazıları da sadece eş ve çocuklara olan sevginin olup olmayacağını sordular. Diğer bazıları da sevginin şart olur olmadığını sordular. Bazıları da (yaygın olan tabire göre) Mesihi felsefe ve hayali kıssalara dayanan bir bidat olarak gördüler. Bu sorulara ulaşmak için bizden birçoğu çeşitli kaynak eserlerde araştırma yaptılar. Ancak şu ana kadar kesin bir cevaba ulaşamadık. Bize bu konuda yardım etmeniz mümkün mü?