Calling to Allah's Religion

Хулосаи китоб Воситаҳои муфид барои ҳаёти хушбахтона

Мақолаи мухтасар дар бораи Ҳаҷ ва маънои эҳром, тавоф, саъй ва вуқуфи дар арафот, гирифташуда аз китоби «Рӯҳи ислом»

Баёни аҳволи рӯзи қиёмат. Ташвиқ бар анҷоми аъмоли шоиста ва барҳазар аз аъмоли ношоиста. Даъват ба тавбаи насуҳ, пеш аз гузашти вақти он.

Олимон меросбарони паёмбаронанд ва паёмбарон ғайр аз илм чизе мерос намондаанд, пас мардум ҳар мушкилие дошта бошанд бояд аз олимон бипурсанд то аз хато ва гумроҳи дар динашон эмин бимонанд.

Мақола дар бораи яке аз рукнҳои дини Ислом, ки он Ҳаҷ аст, бо зикри ҳадисҳои воридшуда дар бораи ҳаҷ ва фазоили он.

Тавба чи маъно дорад ва тавбаи иснон бо кадом шартҳо қабул мешавад?

Масҷид ибодатгоҳи мусалмонон аст, ки рафтан ба сӯи он барои баҷо овардани ибодати Аллоҳ таъоло савоб ва фазилати бузурге дорад.

Дини ислом дар воқеъ сарчашмаи рухсат ва осонгири аст, Ва осонгири яке аз ҳадафҳои он ба шумор меравад, инчунин осони ва тасомуҳ дар ҳама аҳкоми дини Ислом, дар усулу фуруъ ва ақидаву ахлоқ ва ғайра, дида мешавад.

Гоҳ-гоҳ дар мақолаву навиштаҳои баъзеҳо ибораҳое мисли: “зоҳирбин”, ”сатҳнигар”, ”аз умқи шариъат бехабар”, “мағзи дин” истифода мешавад.

Ҷин ҳаммонанди «руҳ» аз умури ғайбӣ аст, ки ҳақиқат ва авсофи он ба ҷуз аз тариқи хабари содиқ (ваҳй) барои мо равшан намешавад.

Муаллифи ин мақола мавзуъҳо хело муҳимро дар масалаи ғусл зикр мекунад аз ҷумла: • Тариқаи ғусл кардан. • Мўҷиботи ғусл. • Истифода аз ғилофак. • Фарзҳои ғусл. • Суннатҳои ғусл. • Аҳкоми ғусл. • Баъзе масоили ин боб. Ва дигар масалаҳое, ки барои ҳар як мард ва зани мусалмон зарур аст дар ин боб бо як шарҳи муфассал баён карда шудааст.

Дар ин мақолаи кутоҳ муаллиф ақлоқи накуи паёмбарро бо насиҳатҳояш дар бораи ахлоқ барои хонандагон пешкаш намудааст.

Худованд мефармояд: “Агар накӯӣ кардед, ба суди худ кардаед ва агар бадӣ кардед боз ҳам барои худ кардаед...”, (сураи “Исро”: 7)

Паёмбар (с) мефармояд: \”Ҳар ки ба қавме тақлид намояд, ў аз ҳамон қавм ба шумор меравад\” Ин мақол баёнкунандаи як маҷмуъа масоиле аст, ки бояд муъмин дар он масоил пайрави кофирон набошад, зеро қадри муъмин аз кофир боло аст, ва ӯ бо мусулмон буданаш аз кофир афзал ва беҳтар аст.

Ин як маҷмуъа ҳадисҳое аст, ки вақти фарз шудани намоз ва чигуна паёмбар (с) намоз мегузорид ва дар вақти намоз хондан либоси худро чигуна тартиб медодро, бароямон баён мекунад.

Пайғамбари Худо фармуд: Дин насиҳат аст. Гуфтем: Барои чи касе: Гуфт: Барои Худо ва барои Қуръон ва барои Пайғамбараш ва пешвоёни мусалмонон ва барои оммаи мусалмонон.

Тафсири баъзе аз оятҳои сураи Тур, ки дар дифоъ аз паёбари худо (с) дар муқобили мушрикону кофирон нозил шудааст.

Неъмати ширинии имон ва лаззати тоъату ибодатро ҳар кас эҳсос карда наметавонад, ин лаззат атои худо аст, ки дар рагу хуни мусалмон эҷод мегардад ва дилро рушану нафси башариро аз сару садоҳои зиндагӣ орому осуда мегардонад.

Дуъо неъмати бузурге ҳаст ки Худованд онро барои мо арзони доштааст, ва аз мо хостааст ки уро анҷом бидиҳем ва ваъда додааст ки онро аз мо бипазирад. Дуъо ҷойгоҳи баланде дар дин дорад, ҳеҷ неъмате нест, ки магар бо сабаби дуъо наомада бошад, ва ҳеҷ балое нест ки бо сабаби дуъо дур нашуда бошад, чунки дуъо далолат бар ягонапарасти ва ягона шинохтани Худованд мекунад.

Оё медонед падару модар киро мегуянд? Падару модар яъне сабаби пайдоиши инсон, барои ин ду шахс, бо баландтарин мартабаи эҳсону неки бояд рафтор кард. Некиву эҳсон бо падар, ба хотири он ки у ба сабаби фарзандаш тамоми машақатҳоро аз сар гузаронид то ки уро ба воя расонд, ва некиву эҳсон ба модар, ба хотир он ки у фарзандашро бо машақати зиёд ба дунё оварда ва тамоми раҳмату шафқаташро ба у бахшидааст.