Мақолаҳо

Мавзӯъҳое ки мақола дар бар гирифтааст: Фазилати дар масҷид намоз хондан, бар намози ҷамоъат мудовимат кардан, дар масҷид дар интизори намози оянда нишастан...

Мақолаи мухтасар дар бораи таҳорати қалб ва аҳамияти он, бо зикри оятҳо ва аҳодису ақволи олимон, ки алоқаманд бар ин мавзӯъ ҳастанд.

Хонавода хишти аввали ҷомеъа ҳаст, ки агар ислоҳ шавад тамоми ҷомеъа ислоҳ мешавад, ва агар фосид шавад, тамоми ҷомеъа фосид мешавад. Барои ҳамин ҳам Ислом таваҷҷуҳи зиёде ба хонавода карда аст ва бар зану мард чизҳоеро воҷиб намудааст, ки саломат ва саодати онҳоро таъмин мекунад. Бинобар ин Ислом хонаводаро ҳамчун муассисае медонад, ки ду нафар (зан ва мард) дар он шарокат доранд ва мард масъулияти онро бар уҳда дорад:

Чаро мо ба Худои худ дуъо менамоем,вале ин ҳама дуъову тазаррӯъи мо пеши Парвардигори оламиён пазируфта намешавад? Дар ҳоле, ки Худованд мефармояд “Парвардигоратон гуфт: “Дуъову илтиҷо кунед Маро, то (дуъои) шуморо иҷобат кунам”

Шарҳи мухтасари ҳадиси Расули Худо (с): "Нисбати ҳамдигар ҳасад маварзед, ва ба забон ҳамдигарро созиш макунед, ва кинаи ҳамдигарро ба дил нагиред".

Муаллифи ин мақола мавзуъҳои хело муҳимро дар масалаи таяммум зикр мекунад аз ҷумла: • Дар ҳолатҳои зерин ба ҷои вузў ва ғусл таяммум карда мешавад. • Тариқаи таяммум кардан. • Аҳкоми таяммум. • Фарзҳои таяммум. • Суннатҳои таяммум. • Шартҳои дуруст гардидани таяммум. • Шиканандаҳои таяммум. • Тафсили порае аз масоили таяммум. Ва дигар масалаҳое, ки барои ҳар як мусалмон зарур аст, дар ин мақола бо як шарҳи муфассал баён карда шудааст.

Ҳайз хунест, ки аз раҳми (бачадони) занҳои болиғ дар вақтҳои муайян мебарояд. Камтарин муддати ҳайз се шабонарўз ва дарозтарини он даҳ шабонарўз аст. Занони ҳайзбинанда ба се даста тақсим мешаванд: 1. Мубтадиа. 2. Мўътода. ва 3. Мустаҳоза. Нифос хунест, ки пас аз таваллуд шудани тифл аз раҳми (бачадон) модар хориҷ мешавад. Занони нифосбинанда низ ба мубтадиа (навнифосбин) ва мўътода (одатдошта) тақсим мешаванд. Дар ин мақола низ аз корҳое, ки барои зан дар аснои ҳайзу нифос мамнўъ ва ҳаром аст. Ва корҳое, ки барои занон дар аснои ҳайзу нифос мубоҳ (ҷоиз) мебошанд тавзеҳ дода шудааст.

Ҳаргоҳ мусалмон азми сафар ба ҳаҷ ё умра кард барои ӯ мустаҳаб аст, ки хонавода ва дустонашро ба тақвои Илоҳи, яъне амал ба авомир ва иҷтиноб аз навоҳии Ӯ таъоло тавсия кунад.

Он чизе ки мардум вақти гиряи кудакон мегуянд, хоҳ шӯхи бошад ё барои тарсонидани кудак, кудакро гуяд, ки туро чизе медиҳам ё ӯро аз чизе тарсонад, ҳаром ва дар дуруғгуи дохил аст.

Ғолибан ҳар инсоне, ки ба ҷидол машғул гашт – аз баракати илму дониш маҳрум хоҳад монд, Зеро аксари онҳое, ки ҷидол мекунанд танҳо сухани хешро нусрат доданӣ (исбот карданӣ) мешаванд, ва аз ин сабаб аз баракати илм маҳрум хоҳанд шуд…

Соҳиби мақола як маҷмуъа қоидаҳо ва одоби муфид дар бораи ихтилоф ва баҳсу мунозира-ро зикр намудааст.Ва суханони худро бо зикри далелҳо аз Китобу Суннат ва гузаштагони солеҳи Ислом тақвият додааст.

Расули Худо (с) фармуданд: Аз бузургтарин гуноҳон ин аст, ки шахс падару модари худро лаънат кунад.

Дар рӯзе аз рӯзҳои шукуфони Мадинаи набави ва дар субҳи рӯзи ид дар хонаи Паёмбар (с) ва хонаҳои гирду атрофаш дар пеши назари Паёмбар (с) дар чеҳраҳои мардум шодию сурур дида мешуд,

Хаёл кун, ки аз умри ту ҳамаги як рӯз боқи монда бошад. Пас ту дар ин як рӯз чи кор хоҳи кард?

Рӯзадор касе аст, ки тамоми аъзоҳои ӯ рӯза мегирад, забонаш аз дуруғ, суханҳои фаҳшо, туҳмату ғайбат ва ғайраҳо.

Ин як узви хурде аст дар бадани инсон, ки шояд соҳибашро бар баландтарин дараҷаи ҷаннат дохил кунад, ва шояд соҳибашро дар пасттарин дараҷаҳои дузах дохил кунад.

Агар дар моҳи рамазон аҳволи худро ислоҳ кардан хоҳем пас бояд аз муҳосаба ва ҳисобукитоби нафс шуруъ намоем.

Вақтоки аз ҳалол худро боздошти ва рӯза гирифти, пас аз ҳаром ҳам худро нигоҳдор. Чигунае ки либосатро пок нигоҳ медори кушиш кун то рӯзаатро аз суханони бад, ғайбат, дуруғ ва ахлоқу рафтори бад, пок нигоҳдори.

Насиҳатҳои муфиду зебо барои ҷавонон дар моҳи мубораки рамазон, Ва инки рамазон бисёр фурсати муносибест барои ислоҳ ва тағйир дар ҳаёт, хусусан барои ҷавонон.

Аз ҷумлаи ибодатҳое, ки дар гармои сахт савобро дучанд ва зиёд мекунад, рӯза, ки дар он ташнагии тоқатфарсо дар гармои сахт аст, мебошад.