Мақолаҳо

Худованд мефармояд: "Бигў нопоку пок баробар нест, агарчи бисёр будани нопокҳо туро ба шигифт андозад. Пас шумо эй соҳибхирадон аз Худо битарсед, то растагор шавед" (Моида, 100)

Расули худо мефармояд: "Ҳар касе аз шумо кори зиштеро бибинад пас бояд онро ба дасташ тағйир диҳад..."

Шарҳи мухтасари ҳадиси Умар (р.з): Амалҳо ба ният вобастаги доранд.

Ин маҷмуъае аз оёт ва аҳодиси гуҳарбор, ки дар бораи зикри Худованд ва фазилати зикри Худованд ва фоидаҳои он ворид шудааст, барои хонанда гирдовари шудааст.

Дар ин ҳадис баъзе аз сабабҳои дохил шудани ҷаннат, ва фазлу бузургии калимаи шаҳодат баён шудааст.

Эй мусалмонон! Мардум ҳама паи ҳаёти осуда мегарданд ва онҳо саодату бахтро ҷустуҷў мекунанд, то дар фазои ором ва хотирҷамъи зиндаги намуда, аз ҳама гуна нооромию ғам дур бошанд, хусусан дар оилаи худ.

Худованд инсонро ақлу каромат додааст ва барояш имтиёзе додааст, ки дар дигар махлуқот дида намешавад. Пас бояд аз ин неъмати илоҳи ҳифозат намояд ва онро бо истеъмоли масткунандаҳо ва мухадирот заъифу нобуд насозад.

Соҳиби мақола мегуяд: Мехоҳам бо шумо дар бораи ду хислати бад ва ду одати носазо сӯҳбат намоям, ки кам инсоне дида мешавад, ки аз он раҳои ёбад ва ҳама онро ночиз мешуморанд, вале дар назди Худованд он ду басо бузург аст.

Ғайбат дар луғат пушти сари касе бадгӯӣ кардан ва айби ӯро гуфтан аст. Ва он аз ҷумлаи ахлоқи бад ба шумор меравад, оёт ва аҳодиси зиёде дар ҳаром мамнуъ буданаш ворид шудааст.

Шаби ғамангезе буд. Осмон абрӣ ва боди тунде мевазид. Хадиҷа дар ҳуҷраи ҳақиронае се фарзандашро дар оғӯш гирифта буд ва бо нигаронӣ ба сӯи осмон менигарист، зеро бим дошт пеш аз бозгашти ҳамсараш ба хона، тӯфон оғоз шавад. Ӯ саъй мекард، ки нигарониашро аз фарзандонаш пинҳон дорад. Дар ин ҳангом садои боз шудани дари хона шунида шуд. Бо шитоб бархост ва бо фарзандонаш гуфт: «бархезед ба истиқболи падаратон биравед».

Пайравони мазҳаби шиъа муътақид ҳастанд, ки саҳобагон ва хусусан онҳое, ки номи онҳо вирди забон аст, ҳама тавтиагар ва хоину сиёсатбоз будаанд. Нависандаи мақола ин шубҳаи онҳоро бо зикри ривоятҳои ҳадис ва далелҳои луғати арабӣ ва ақлӣ рад намудааст.

Намоз, он нури рушноидиҳандаи ақлҳо, ҳамрози худотарсон, роҳати хастагон, неъмати ба худо қарибшавандагон, биҳишт ва зиндон: Биҳишт, барои касоне, ки аҳли Худованд ҳастанд (яъне касоне, ки доимо ба зикри Худо машғуланд ва авомири Худоро ба ҷой оварда аз навоҳии Ӯ дури меҷӯянд) пас намоз дуркунандаи ғамҳо ва сабук кунандаи андуҳи онҳост. Зиндон барои касоне, ки дар ҳабси дури ва ҳирмон, ва асири гуноҳу исён мебошанд.

Шарҳи мухтасари васияти Пайғамбар (с) барои ибни Умар (р) ки фармудааст: \”Дар дунё чунон бош, ки гуё ғариб ва ё роҳгузаре ҳасти \”.

Бадии гуноҳ Гуноҳ ҳарчанд дар назари гунаҳкор хурд намоён шавад, ҳамон қадар дар назари Худованд бузург мегардад. Гуноҳро ночиз шуморидан аломат ва далиле аз далоили нифоқ аст.

Ин мақола чанд мавзӯъро дар бар гирифтааст: 1-Фарқ байни ҷавонон ва калонсолон дар таъсир расонидан бар ҷомеъаи исломи. 2- Масулияти падарон нисбати фарзандон. 3- Мушкилоте ки ҷавонон ба он рубару мешаванд. 4- Роҳҳои ҳалли мушкилоти ҷавонон.

Ҳикояти кутоҳе, ки байни Абубакр ва Умар (р.з) воқеъ шуд ва чигуна Расули Худо (с) аз Абубакр (р.з) дифоъ кард, бо шарҳи мутасари ҳадисе ки ин ҳикояро ривоят кардааст.

Расулуллоҳ (с) фармуданд: «Шумо барои ман аз худатон шаш чизро замонат (гарав) диҳед, ман барои шумо Ҷаннатро замонат медиҳам.

Ҳиҷобам барои он аст, то ҷаҳониён бидонанд, ки ман иффати худро ҳифз намуда, аз гуфтаҳои Холиқи худ пайравӣ дорам.

Тарҷумаи сураи Ар-Раҳмон бо зикри сабаби нузул, номгузори ва баъзе фазилатҳои он, Аз Алӣ (р) омадааст, ки мегўяд: «Ҳар чизе арӯсе дорад ва арӯси Қуръон «Ар-раҳмон» аст».

Аз Амирул муъминин Абу Ҳафс Умар ибни Хаттоб (р) ривоят шуда, ки гуфт: Расулуллоҳ (с)-ро шунидам, ки мегуфт: Ҳамоно амалҳо ба ниятҳо вобаста мебошанд