Мақолаҳо

Баъзе роҳнамоиҳои ва насиҳатҳои муҳиме, ки барои рӯзадорон зарур аст, дар ин мақола пешкаши хонандагон гардида аст. Китоби: Хулосату ал-Калом фи аҳком ас-Сиём

Дар дини мубини ислом чанд навъе аз рӯза ҳаст: Рӯзаи фарзӣ Рӯзаи воҷиб Рӯзаҳои нафли Рӯзаҳои макруҳ Рӯзаҳои ҳаром.

Имом Шамсиддин Муҳаммад писари Аҳмад писари Усмони Заҳабӣ, яке муҳаддисин ва таърихнигори шаҳир ба шумор меравад. Вай дар Димишқ ва Мисру Искандария ҳадис шунид ва илм омӯхт.

Он гоҳ ки пурсида шавад! Аввал касе, ки дарвозаҳои Биҳишт бар вай кушода хоҳад шуд ва вориди Биҳишт мешавад чи касе аст? Бегумон било даранг ҳама посух хоҳад дод: Сарвари аввалин ва охирин ва саиди анбиё ва мурсалин Муҳаммади Мустафо (с). Аммо суоле, ки пеш меояд ин аст, ки охирин мусофири Биҳишт кист?

Баъзе ибодатҳое аст, ки осону муяссар аст ва вақти зиёдро ҳам намегирад, дар баробари ин аҷру савоби зиёд ҳам дорад, инчунин марбут ба вақт ё макони муъаян нест, вале аксари мардум дар мавриди ингуна ибодатҳо саҳлангори мекунанд.

Инсон то ҳангоме ки руҳ дар бадан дорад, дар асоси ҳамон тақдире ки барояш навишта шудааст зиндаги хоҳад кард, ҳамон зиндагие ки холи аз мусибатҳо нест, ва бисёр кам меафтад ки холи аз ҳаводиси аҷибу ғариб бошад.

Оиша (р.з) мегӯяд, ки дар Бани Ашҳал се нафар буданд, ки касе аз онҳо дар фазлу бузургӣ бартарӣ надошт. Эшон; Саъд писари Маъоз, Усайд писари Ҳузайр ва Ибод писари Башар (р.з) буданд.

Чӣ бисёранд касоне ки аз амалҳои фоҳиша ва зулму ситам дуранд, вале забонашон олудаи туҳмат ба номусу обурӯи мурдагону зиндагон аст, ва ин барояшон ҳеҷ аҳамияте надорад.

Худованд инсонро замоне, ки офарид, дурусташ намуд, дар ў аз руҳи хеш дамид, барояш гўшу бинию дил бахшид, сураташ дод ва сураташро зебо намуд, дар зеботарин низом ва накўтарин сурат ўро офарид, малоикаҳоро барои ба ў саҷда кардан фармон дод, ўро ба намудҳои зиёди илму маърифат, ки тавасути он саодати дунё ва охиратро меёбад, роҳнамои намуд. Барояш ақлу идроку забону тамиз бахшид, барояш неъматҳои бешумору бебаҳо дод, барояш тамоми ашёи осмону заминро мусаххар сохт, ўро халифаи хеш дар рўи замин таъин кард, то онро обод намояд ва бо ин ҳама вайро хеле такрим кардааст.

Худованд барои бандагонаш роҳҳоеро муяссар кардааст, то инки барои худ аҷру савоб ҷамъовари намоянд, пас инсон бояд аз ин роҳҳо истифода барад.

Расули Худо (с) фармуданд: " Оё Намехоҳед шуморо аз чизе огоҳ намоям, ки тавассути он хатоҳои шумо маҳв гашта дараҷоти шумо боло равад? Гуфтанд: Бале, эй Расули Худо. Фармуданд: Таҳорат намудан бо ҳама сахтиҳо, бисёр қадам задан ба тарафи масҷидҳо, ва баъди анҷоми намоз, намози дигарро интизор шудан, ин аст рибот, ин аст рибот, ин аст рибот".

\”Худованд некиҳо ва бадиҳоро навиштааст, сипас онро баён намудааст. Ҳар ки қасди анҷоми кори неке кунаду онро анҷом надиҳад, Худованд барояш як савоби комил менависад. Ва агар қасди анҷоми кори некеро кунаду онро анҷом диҳад, барояш аз даҳ то ҳафтсад ва ё аз он ҳам зиёдтар савоб менависад. Агар банда кори бадеро қасд кунаду онро анҷом надиҳад, Худованд барояш як савоби комилро менависад ва агар қасд кунаду онро иҷро намояд, барояш танҳо як гуноҳ навишта мешавад\”.

Як маҷмуъа аз олимони ғарби Қуръонро васф намудаанд , ки ин мақола дарбаргирандаи баъзе аз суханони онҳо аст.

Эй бандагони Худованд! бидонед ки бандаи мусулмон дар назди Худованд дорои ҳурмату эҳтироми бузургест, чуноне ки Паёмбар (с) мефармояд: (Нобуд гаштани дунё дар назди Худованд аз рехта шудани хуни як бандаи мусулмон осонтар аст) ҳадиси саҳеҳ ривояти Тирмизи

Суханони баъзе аз муфаккирон ва донишмандони ғайри мусалмонҳо дар шаъни Паёмбари ислом (с).

Бисёр калима ва ибораҳои диние ҳастанд, ки баъзе мардум онҳоро нодуруст маъно медиҳанд ва нодуруст мефаҳманд. Шарҳе, ки аз чунин калимаҳо медиҳанд, гоҳе баъзе мусулмононро гирифтори машаққат ва гоҳе сурати Исломро дар ҷомеа бад мекунанд.

Худоро сипос мегўем, ки дар ин замони пурфитна ва фасод, замоне, ки побандӣ ба дин, монанди чанг задан ба шарораҳои оташ аст, теъдоде аз хоҳарони мусалмон мўътақид ба усул ва мабодианд ва алоқа доранд то ҳиҷоби шаръиро, ки қалъаи мўҳкам дар баробари фасоди ҷомеаи исломӣ аст, ҳифз намоянд. Бале, дастаҳои палиди истеъморгарони Ғарб ва пайравони онҳо даст ба кор шудааст, то бо равишҳои мухталиф, ҷомеаи исломиро ба фасод ва фаҳшо бикашанд. Яке аз ин равишҳо, бардоштани ҳиҷоб аст, ки душманон дар ин қарни ахир барои бардоштани ҳиҷоб аз ҳеч кушише дареғ нанамудааст.

Бародарону хоҳарони гироми! Сахтиҳои даврон ва мусибатҳои шабу рӯз ва ҳар озмоишу балоҳое ки бар сари инсон меояд, дар воқеъ далолат бар имони муъминон ва балоест барои бесаброн, чуноне ки Худованд мефармояд: «Ва албата шуморо меозмоем то ки муҷоҳидон ва собиронро бозшиносонем ва хабарҳои (марбут бар) шуморо расидаги кунем» (Муҳаммад 31).

Ахлоқи иҷтимоӣ зомини истеҳкоми ҷомеа 1. Парҳез аз шоеапардозӣ ва суханчинӣ 2. Миёни мусалмонон сулҳ барқарор намоед 3. Ухуввату бародарӣ 4. Парҳез аз масхара кардан ва айбҷӯии дигарон 5. Худдорӣ аз бадгумонӣ 6. Хештандорӣ аз таҷассус 7. Ғайбат гушти ҳаром аст! 8. Худбартарбинӣ ва нажодпарастӣ

Додани ҳадяву қабули он, (дар ғайри муносиботи динӣ) ва таҳният гуфтани аҳли китоб дар ғайри идҳо ва умури таъаббудӣ (муваффақият дар вазифа, соҳиби фарзанд шудан, чизи наверо харидан) ҷоиз аст. Пас далелҳое ки зикр хоҳанд шуд дар мавриди он аст, ки оё аҳли китобро дар ин иди муқаддасашон(соли нав ё кресмес) таҳният гӯем ё не?! Далелҳои оянда баёнкунандаи ҳукми ин мавзӯъ мебошад.